Σε έναν από τους «αττικούς περιπάτους» του, στο - τρόπος του λέγειν - δάσος του Περάματος, ο Βάρναλης πέφτει πάνω σε έναν κυριακάτικο «εκδρομέα» που αγορεύει μπροστά σε ένα κορδόνι από κάμπιες. Τον πλησιάζει με τρόπο και τονε ρωτά:
- Γιατί δεν τις πατάτε, παρά τους βγάζετε... λόγο και τις κανακεύετε, όπως οι Αραπάδες της Αφρικής πιάνουνε τα ζωύφια στον κόρφο τους και δεν τα τσακίζουνε, παρά τ' αφήνουνε χάμου με τη δικαιολογία πως είναι «πλάσματα του θεού»; Γύρισε και με κοίταξε με οίκτο.
- Γιατί, κύριέ μου, η κάμπια, σε σχέση με τον άνθρωπο, δεν κάνει κανένα κακό στο δάσος. Τρώγει μερικά φύλλα ή και γυμνώνει ολότελα ένα ή δύο δέντρα, αλλά τα φύλλα ξαναβγαίνουν αργότερα πολύ πιο φρέσκα και ζωηρά και το δάσος μένει πάντα δάσος. Ενώ ο άνθρωπος κόβει σύρριζα όχι ένα δέντρο μονάχα, παρά όλα - και πια δε θα ξαναγίνει. Για να έχουμε δάση δεν είναι ανάγκη να πατάμε τις κάμπιες· πρέπει να πατάμε τους ανθρώπους. Μπορείτε; Οχι! Αφήστε λοιπόν τις κάμπιες ήσυχες, για να μας δώσουνε το αίσθημα πως βρισκόμαστε σε δάσος, ενώ βρισκόμαστε μέσα σ' αυτό το απέραντο πένθος.
Και μου έδειξε, καταλήγει ο Βάρναλης, όσο έφτανε το μάτι μου, τις κομμένες ρίζες, που μοιάζανε με σταυρούς νεκροταφείου.
- Γιατί δεν τις πατάτε, παρά τους βγάζετε... λόγο και τις κανακεύετε, όπως οι Αραπάδες της Αφρικής πιάνουνε τα ζωύφια στον κόρφο τους και δεν τα τσακίζουνε, παρά τ' αφήνουνε χάμου με τη δικαιολογία πως είναι «πλάσματα του θεού»; Γύρισε και με κοίταξε με οίκτο.
- Γιατί, κύριέ μου, η κάμπια, σε σχέση με τον άνθρωπο, δεν κάνει κανένα κακό στο δάσος. Τρώγει μερικά φύλλα ή και γυμνώνει ολότελα ένα ή δύο δέντρα, αλλά τα φύλλα ξαναβγαίνουν αργότερα πολύ πιο φρέσκα και ζωηρά και το δάσος μένει πάντα δάσος. Ενώ ο άνθρωπος κόβει σύρριζα όχι ένα δέντρο μονάχα, παρά όλα - και πια δε θα ξαναγίνει. Για να έχουμε δάση δεν είναι ανάγκη να πατάμε τις κάμπιες· πρέπει να πατάμε τους ανθρώπους. Μπορείτε; Οχι! Αφήστε λοιπόν τις κάμπιες ήσυχες, για να μας δώσουνε το αίσθημα πως βρισκόμαστε σε δάσος, ενώ βρισκόμαστε μέσα σ' αυτό το απέραντο πένθος.
Και μου έδειξε, καταλήγει ο Βάρναλης, όσο έφτανε το μάτι μου, τις κομμένες ρίζες, που μοιάζανε με σταυρούς νεκροταφείου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15190&m=S07&aa=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου